Bezrobocie

Gwałtowne zmiany ustrojowe, z jakimi miało do czynienia społeczeństwo polskie zaowocowało problemem bezrobocia, z którym po mimo 15 lat przekształceń gospodarczych nadal nie możemy się uporać.

Najważniejsze cechy polskiego bezrobocia to:

  • Duże zróżnicowanie terytorialne natężenia bezrobocia, poczynając od województwa warmińsko-mazurskiego gdzie wynosi 27% a województwa małopolskiego wskaźniku 13%;
  • Bezrobocie w największej skali dotyka ludzi młodych między 25 a 34 rokiem życia i wynosi 27%;
  • Przeważającą liczbę bezrobotnych stanowią ludzie o najniższym poziomie wykształcenia, choć otwarcie rynków pracy krajów Europy Zachodniej zmniejszyło ten odsetek;
  • Najwyższy odsetek bezrobotnych -41% stanowią mieszkańcy wsi, zwłaszcza terenów popegierowskich, gdzie brak jest odpowiednich sektorów gospodarczych, które zastąpiłyby upadłe pegiery;
  • Niski udział bezrobotnych posiadających prawo do otrzymywania zasiłku, co stwarza sytuację, w której mamy do czynienia z tzw. „ukrytym bezrobociem”.

Sytuacja, w której człowiek pozostaje pozbawiony możliwości własnego rozwoju oraz wykazania swej użyteczności w stosunku do rodziny jak i całego społeczeństwa, rodzi w nim poczucie frustracji i utratę wiary we własne siły.

Im dłużej człowiek jest bezrobotnym tym mam mniejsze szanse na dobycie pracy.

Istnieją trzy możliwości stania się bezrobotnym:

  1. po przez zwolnienia z pracy powodowane restrukturyzacją firmy co jest równoznaczne z likwidacją stanowiska pracy;
  2. przejściowe nie podejmowanie pracy w oczekiwaniu na lepszą ofertę;
  3. celowe, uporczywe nie podejmowanie pracy, bycie bezrobotnym z wyboru.

Trwałe polepszenie sytuacji na rynku pracy będzie tylko wtedy możliwe, kiedy uda się wprowadzić gospodarkę na ścieżkę długotrwałego i stabilnego rozwoju gospodarczego. Zagwarantować taką stabilizację może jedynie gruntowna reforma fiskalna i instytucjonalna państwa.